Dawny Gdańsk

[bazyli]

Zachęcony rozmową wigilijną - zamieszczam teraz - zbeletryzowaną wersję mojego spotkania z Tow. Edwardem o którym mówiłem na Wigilii

Wasz globtroter i podróżnik w czasie - Ambroży Lumbago w swym długoletnim życiu spotkał wielu ludzi z czołówek pierwszych stron gazet. Pił alkohol z niejednym aktorem, reżyserem czy politykiem. Jego ręce ściskali dostojnicy państwowi i partyjni różnych szczebli. I z myślą by podzielić się owymi wspomnieniami powstał ów cykl felietoników ku pamięci potomnych.

Rozmowa z towarzyszem Edwardem Gierkiem na temat telewizji...

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, siedmioma lasami - to znaczy bardzo dawno i bardzo daleko. Kiedy Wasz niestrudzony odkrywca i globtroter Ambroży Lumbago był jeszcze tylko małym Ambrożykiem i bardziej interesowały go zabawki w piaskownicy niźli odkrywanie meandrów elity świata polityki i kultury w naszej Ojczyźnie rządził rząd a rządem kierowała Partia. Taka partia pisana przez bardzo duże "P". Partia ta nazywała się Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą. Partia owa rządziła w sojuszu z dwoma innymi ugrupowaniami Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym i Stronnictwem Demokratycznym. Owa "święta trójca" stanowiła zdrowy trzon społeczeństwa na drodze do socjalizmu. Był to rok 1976 - rozkwit "dekady sukcesu". Z ekranów czarno białego telewizora - innych na razie jeszcze nie było - co róż wypływały strumienie złotoustego potoku słów chwalących jedynie słuszną ideologię, zachłystujący się każdą toną wytopionej stali i kwintalem pszenicy wykoszonej z dorodnych pól. Wśród tej wygłaszanej wszem i wobec chwalby przewijało się jedno nazwisko. Nazwisko to brzmiało "towarzysz Edward Gierek". Wysoki, postawny mężczyzna z fryzurą na jeża i tubalnym, bardzo charakterystycznym głosem, był owym centrum wszechświata, wokół którego "kraj rozwijał się a ludzie żyli dostatniej". Niezliczone relacje z przecięć wstęg, otwarć, wytopów surówki, plenów spotkań, egzekutyw partyjnych i zebrań okolicznościowych z jego udziałem wypełniały szczelnie ekran telewizora. Niestety często kosztem "Czwartku z Bratkiem" "Zwierzyńca" czy choćby dobranocki. I nie było możliwości wyboru, bo choć kanały były wtedy dwa, to na każdym z nich widniała jego poczciwa, pełna zatroskania twarz, przemawiająca właśnie z okazji Dożynek, czy też Barbórki. Nic więc dziwnego, że mały Ambrożyk znał ową twarz na pamięć. Bo trudno było go nie zauważyć.
Pewnego ciepłego licowego przedpołudnia, Ojciec Alojzego - stoczniowiec, odpicował się jak przysłowiowy "stróż w Boże Ciało", wziął małego Ambrożyka za rękę i razem wsiedli do pociągu SKM. Pojechali do nie istniejącej już dziś Hali Stoczni. Tam, wśród zebranej dużej grupy, zgodnie klaszczących stoczniowców, wśród biało czerwonych sztandarów, zielonego sukna stołów, nudnych przemówień, Ambrożyk wynudził się śmiertelnie do chwili, gdy, niespodziewanie dla niego - w sali pojawił się On.
Był taki sam jak w telewizorze. Wysoki, żywy w garniturze. W otoczeni kilkunastu pomniejszych dygnitarzy wkroczył do sali szybkim krokiem i zajął honorowe miejsce przy stole. Potem mówił donośnym głosem o "szóstej potędze świata" i "przemyśle stoczniowym" jako ważnej gałęzi socjalistycznej gospodarki i temu podobne pierdoły, które już po chwili znudziły naszego Ambrożyka śmiertelnie, więc postanowił uciąć sobie komara.
Nie obudziły go owacje na stojąco, krzyki rozochoconych "zapiewajłów". Dopiero, kiedy ojciec stuknął go w ramię, każąc mu siedzieć grzecznie na krześle, zaspany, zorientował się, że jego ojciec szykuje się do wejścia na scenę, gdzie "grupa zasłużonych" miała otrzymać z rąk tow. Gierka medale.
Nie namyślając się ani chwili, szybkim krokiem ruszył za ojcem. Zręcznie wyminął wyciągnięte w jego stronę ręce zaskoczonego ochroniarza, by po chwili stanąć u boku przerażonego jego nagłym wtargnięciem ojca. Ambrożyk nie zdawał sobie sprawy z tego, jakie mogą być konsekwencje jego czynu. Stał u boku ojca, w świetle jupiterów, telewizyjnych kamer, uśmiechając się od ucha do ucha w oczekiwaniu na swoją kolejkę. Na sali rozległ się delikatny szmerek rozbawienia. Ochroniarz wyrywał sobie włosy z głowy, przeklinając dzień w którym się narodził. Wśród oficjeli zapanowała konsternacja. Nagle jeden z nich, łysawy i w okularach, szepnął coś do ucha tow. Gierka a ten, odwrócił się i omijając kolejkę, poszedł do Ambrożego i jego ojca. Stanął wysoki i masywny, uśmiechnął się szeroko i chwycił Ambrożego w ramiona i podniósł wysoko do góry. Uścisnął i ucałował w czoło, po czym postawił na ziemi obok śmiertelnie bladego ojca.
Rozległy się oklaski. Towarzysz Gierek przypiął ojcu order, energicznie uścisnął dłoń. Do rąk powędrowały nieśmiertelne wtedy goździki.
- Gratuluje towarzyszu... - powiedział do stojącego jak słup soli ojca. - Jak ma na imię syn?
Ojciec ze zdenerwowania nie potrafił wyksztusić słowa. Chwila milczenia przedłużała się niemiłosiernie. Ambroży musiał go więc wyręczyć...
- Mam na imię Ambroży. A pana widziałem w telewizji...
Towarzysz Gierek uśmiechnął się. Wraz z nim, cała otaczająca go świta.
- Telewizja ma przyszłość synu. - stwierdził filozoficznie. - Ma przyszłość...
Nie za bardzo zrozumiał o co chodzi towarzyszowi Gierkowi, ale energicznie kiwnął głową. Gierek dał znak skinieniem ręki i jeden z młodych "borowików", podszedł do Ambrożego i wręczył mu paczkę gum
- Uciekaj smyku - dodał pobłażliwie borowiec, wręczając prezent. - A pan, ma szczęście, że wszystko rozeszło się po kościach bo w pierdlu by pan wylądował...
Ojciec nerwowo przełknął ślinę.
A kiedy wrócili do domu, sprawił Ambrożemu solidne lanie...
I tak oto telewizja stała się odtąd ulubionym medium Ambrożego.

Co chciał opowiedzieć i spisał
Ambroży Lumbago...

Ambroży Lumbago

Ambroży lumbago to mój literacki pseudonim
Bazyl

[lusinek1]

...o kurka...! no to teraz czekamy z niecierpliwością na kolejne odcinki o:
1. semickich korzeniach,
2. czekistowskiej, tudzież KaGieBowskiej, przeszłości antenatów,
3. noszeniu na rękach przez... (tu dłuuuuuuuga lista oficjeli, od Adolfa H. poczynając, na Jaśnie Wielmożnym Panującym Nam Obecnie Prezydencie Pawle A. kończąc)

[parker]

Gdzieś już tę historię słyszałam...

[Marcin]

A Zoppoter w końcu wziął Bazylego na ręce?

[lusinek1]

Chyba dopiero zbiera siły...

[Grün]

Trzeba to koniecznie uwiecznić! Tylko niech go nie głaszcze, bo tak już nie wolno !

[parker]

Głaskać wolno, niech nie całuje

[Grün]

Jak to? Całować wolno! Nie wolno dawać kieszonkowego

[parker]

Chciałam tylko dodać, jako upierdliwy czytacz, że w jednym miejscu opowieści Ambroży zamienił się w Alojzego

[Grün]

Jeju, jak Ty się czepiasz

[Sabaoth]

Teraz to dzieci nie wolno karcic (ze o biciu nie wspomne ).

[parker]

[Zoppoter]

[Marcin]

[lusinek1]

Racja, Marcinie, święta racja, zapomniałem - prostuję więc i dodaję prośbę o odcinki o:
4. żółtym (pomarańczowym?) szaliku,
5. spotkaniu z Prezydentem-W-Swetrze - z okresu, kiedy jeszcze Prezydentem nie był...